Documentaire Hungry For Change

Kijk hier de documentaire: http://ffilms.org/hungry-for-change-2012/ (full film 90 min.)

De opzet

De documentaire bestaat uit een aantal delen en opent met een schets van de problemen in onze maatschappij, gevolgd door een bespreking van alle stofjes in voeding, die ons tot slaaf maken en vergiftigen. Vervolgens word er naar een oplossing toegewerkt. De documentaire is een aaneenschakeling van commentaar op een specifiek onderwerp door diverse experts. De onderwerpen worden afgewisseld met scenes die een verhaal vertellen van een vrouw, die er van alles aan doet om opgemerkt te worden. Ze komt uiteindelijk tot volle bloei, omdat ze voor zichzelf gaat zorgen. Los van de fictie, kun je de documentaire ook opsplitsen in drie delen, die we de misleiding, de verleiding en de oplossing zullen noemen. We gaan deze delen nu bespreken.

Trailer

1. De misleiding
De voedingsproducenten leveren allerlei producten die ons gezond en aantrekkelijk moeten maken. Helaas bereiken ze het tegengestelde effect, want we worden obees en ziek. Dit gebeurt door misleidende claims zoals het gebruik van creatieve merknamen waarin voedingsnamen zijn verwerkt, die er niet echt in zitten. Ook wordt er aandacht besteed aan de 0% vet claim, die weliswaar klopt, maar misleidend is omdat het vervangen is door suiker en suiker is gif. Daarmee is de toon gezet. Natuurlijk hebben ze een punt met de 0% vet claim, want het draait immers om calorieën. Dit wordt echter niet vermeld, maar er wordt gekozen voor de ′suiker is gif′ aanpak. Suiker wordt namelijk door het lichaam omgezet in vet en alle moeite om vetinname te voorkomen is daarmee volgens de experts verloren tijd. Het lichaam is echter heel efficient en zal er altijd voor kiezen om suiker te verbranden. Alleen bij een overschot aan calorieën of extreem lage vetinnames, zal het suiker omzetten in vet, en het probleem is dan ook niet suiker, maar teveel calorieën. De 0% vetvrij claim is inderdaad misleidend, maar om hele andere redenen dan deze experts aangeven.



Dit lichaam kan van jou zijn, zo roepen alle marketeers, mits je onze producten koopt!

De marketeers spelen in op onze genen door producten te maken met suiker of vet. Onze genen zijn namelijk geprogrammeerd om vet op te slaan in welvarende tijden, zodat een hongersnood overleefd kan worden, zo is de stelling. De aanhoudende welvaart bij gebrek aan hongersnood leidt tot de onvermijdelijke obesitasepidemie, zo vernemen we uit de monden van experts Jon Gabriel, dr. Christiane Northrup en Daniel Vitalis. Deze zogenaamde ′thrifty gene′ hypothese is ontzettend populair, maar zeer onwaarschijnlijk. Hongersnood is namelijk relatief onbekend bij jager-verzamelaarsstammen en zelfs bij chronische overschotten krijgen ze ook nooit overgewicht. Dit is al bij diverse stammen geconstateerd. Belangrijk is ook nog om te weten, dat sterven van de honger, vaak gepaard gaat met voldoende vetreserves. Er is dus ook geen evolutionair voordeel bekend van overgewicht. De bezwaren en de bewijzen tegen de ′thrifty gene′ hypothese, lijken geheel onbekend bij deze ′experts′.


De boodschap dat we onze oren niet moeten laten hangen naar de marketeers, maar van binnenuit moeten veranderen, is niet nieuw, maar had wat ons betreft veel krachtiger neergezet mogen worden.


2. De verleiding
In dit tweede deel worden de bekende stokpaardjes van stal gehaald, die ons verleiden tot meer eten. De smaakversterker MSG wordt als een belangrijke veroorzaker van obesitas geportretteerd, aangezien ratten die behandeld zijn met MSG, de neiging hebben om dik te worden. Het bewijs hiervoor wordt letterlijk, al Googlend, geleverd. Google kan je echter niet vertellen of de informatie ook klopt. Informatie is namelijk niet hetzelfde als kennis, maar dit terzijde. Ratten worden dik van MSG, dus bewijs geleverd? Volgens dezelfde logica zouden we geen chocolade mogen eten, aangezien honden er ziek van worden en aan kunnen overlijden. Aangezien chocolade zo langzamerhand de status van supervoeding gaat krijgen, kun je concluderen dat dieronderzoek, zich niet zomaar laat vertalen naar adviezen voor mensen. Als het gaat om MSG, dan laat het enige humane prospectieve onderzoek, dat over het onderwerp is verschenen, geen verband zien met overgewicht. Dit onderzoek blijft onbesproken in deze documentaire. Overigens worden ratten tegenwoordig niet vetgemest met MSG, maar met protocol D12492, een dieet dat het beste werkt, maar geen MSG bevat. Google that!


Bij gebrek aan bewijs, kun je altijd nog dieronderzoek aanhalen

Natuurlijk wordt ook aspartaam besproken en nu halen filmmakers, de roemruchte dr. Mercola van stal, die het rapport van Ralph Walton durft te citeren. Daaruit zou moeten blijken, dat alle onafhankelijke onderzoeken wel aantonen, dat aspartaam gevaarlijk is. Dit ′rapport′ hebben we ooit helemaal binnenste buiten gekeerd en van de 90 onderzoeken, blijkt geen enkel onderzoek deze claim te steunen. We hebben het dus over nul van de negentig! Het is onvoorstelbaar, dat deze fout gemaakt wordt. Verder spreekt Mercola zich daarna tegen, door uit te leggen dat onderzoeken altijd gefinancierd worden door de producenten, maar hoe zit het dan met die negentig onderzoeken? In ieder geval wordt gesuggereerd, dat de adviezen altijd bevooroordeeld zijn. De ironie is hier, dat Mercola zelf, een imperium heeft opgebouwd door spullen te verkopen, waarin hijzelf adviseert.


Na de twee bekende stokpaardjes wordt de vloer vrij gemaakt voor suikerstress. Sucrose en fructose zijn de vijanden en we zaten te wachten op een cameo van dr. Lustig, maar werden getrakteerd op een clip uit de presentatie van de chef-kok Jamie Oliver. Tijdens deze presentatie stort Oliver heel theatraal een kruiwagen met suikerklontjes leeg om te laten zien, wat een kind in vijf jaar naar binnenwerkt. Dr. Northrup voegt daaraan toe, dat suiker geven aan de kinderen zo verslavend is, dat de ouders net zo goed heroine kunnen injecteren. Ook Kris Carr, kankeroverleefster en auteur, doet nog een duit in de zak. Zij vertelt hoe zij vroeger haar weggegooide suikerrijke producten weer uit de vuilnis viste, om aan te tonen hoe verslavend suiker kan zijn. De vraag is natuurlijk of er iets mis is met suiker of met mevrouw Carr. Dit verbale geweld, moet indruk maken, maar lijkt toch slecht onderbouwd en onlogisch. Als suiker zo verslavend is, dan zou iedereen een pak opentrekken en leegeten. Aangezien we dat niet eens doen, als we honger hebben, geeft het al aan dat het vergelijk mank gaat. Northrup beledigt met haar stelling niet alleen goedbedoelende ouders, maar ook alle chef-koks, waaronder Jamie Oliver. Deze smaakmeesters werken jarenlang aan de perfectionering van hun recepten, om creaties nog onweerstaanbaarder te maken. Al die moeite is kennelijk voor niets, want je hoeft er alleen maar een schep suiker bij te doen. Natuurlijk moet Northrup nog even vertellen, dat suiker een insulineresponse afgeeft en daarom leidt tot vervetting. Ze vemeldt nergens de vele
insulineonderzoeken, die hebben plaatsgevonden en altijd het tegengestelde uitwijzen.

3. De oplossing
Na een uur dubieuze informatie, kunnen we eindelijk ontspannen. In de oplossing wordt gepleit voor meer groente eten, voor beter slapen, meer bewegen en lachen. Daar kunnen we enthousiast over raken, want het nadelige effect van stress is goed gedocumenteerd en dit helpt allemaal! De experts kunnen het vervolgens toch niet laten om verklaringen te geven. Natuurlijk wordt cortisol van stal gehaald, want je wordt er immers dik van, en natuurlijk wordt het medicijn prednison opgevoerd. Hier moeten we voor de zoveelste keer in herhaling vallen, maar er is bij prednison sprake van vochtophoping, niet van vervetting. Dit hebben we ook al eerder aangekaart met de recensie van 100% gifvrij. Tot onze verbazing spreekt dr. Northrup later zelf van vloeibare kilo′s, maar dan in relatie met slecht slapen, waarmee ze duidelijk het effect van cortisol en daarmee prednison verklaart.

De veganistisch superster David Wolfe neemt in dit deel een prominente plaats in, aangezien de oplossing moet komen uit groentesappen. Hoewel er tot twee maal toe gerefereerd wordt naar rauw eten, blijft het opvallend afwezig, ondanks dat er vaak helende eigenschappen toedicht worden aan rauw eten. Dit wordt allemaal niet vermeld en hoewel we blij kunnen worden van meer groente eten, krijgen we toch de indruk dat hier sprake is van een verborgen agenda. Dat zou niet eens erg zijn, ware het niet dat een pure en rauwe veganistische leefstijl, zeer lastig en in veel gevallen ongezond is. Er wordt ook nog gesproken over het lichaam ontgiften, maar gelukkig simpelweg door meer groente te eten. Wolfe theoretiseert nog wat over het gebruik van speciale plantaardige voedingsmiddelen, die daarbij kunnen helpen, maar dat is zoals gezegd vooral theorie.

Journaliste Evita Rampharte geeft de oplossing nog een extra zetje, door te vertellen hoe ze haar leefstijl drastisch om gegooid heeft en van *** genas. Wij gunnen het haar van harte, maar als wij zien hoeveel mensen aan *** sterven, die dezelfde aanpak hebben gevolgd, krijgen we toch een nare bijsmaak van dit soort jubelende getuigenissen. We hebben niets tegen een gezonde leefstijl, maar wel iets tegen valse hoop. En er is nog meer in het verschiet, want ook visualisaties en positieve zelf-affirmaties worden aanbevolen. Dit is echter allemaal onderzocht en ze helpen alleen bij mensen die het niet nodig hebben. Er zijn nog veel meer methodieken onderzocht, die wel bijdragen aan verandering, maar die worden helaas niet besproken. Wat overblijft is meer groente eten, beter slapen, meer bewegen en lachen. Dat lijkt ons een goed advies, maar de vraag is of het een oplossing is.